سپیده دم

انسان‌ها همه کور زاده می‌شوند. در بین تمام انسان‌های روی این سیاره کسی نیست که از ابتدای تولدش قادر به دیدن باشد. مپندار آن‌هایی که چشم دارند می‌توانند ببینند. هیچ‌چیزی در دنیا مشکل‌تر از دیدن نیست، احتمال دارد که انسان دو چشم زلال و روشن داشته باشد، با این‌حال هیچ نبیند.

+بختیار علی

گاهی اوقات در ذهنم با دیگران جدل می‌کنم. انگار که یک دادگاه هست و من باید ثابت کنم که طرف مقابل متهم است، گناه از اوست؛ در غیر این‌صورت مجرم شناخته می‌شوم. در حالی که بسیاری از مواقع اصلا جرمی اتفاق نیفتاده و مجرمی‌هم وجود ندارد. اما من در ذهنم درگیر این مجادله هستم. در واقع این مجادله‌ی خودم با خودم است. یک خوددرگیری تمام عیار که به قیمت فرسایش روانم تمام می‌شود. نمی‌دانم سرچشمه‌ی این درگیری و این عصانیت از کجاست...