سپیده دم

گاهی اوقات در ذهنم با دیگران جدل می‌کنم. انگار که یک دادگاه هست و من باید ثابت کنم که طرف مقابل متهم است، گناه از اوست؛ در غیر این‌صورت مجرم شناخته می‌شوم. در حالی که بسیاری از مواقع اصلا جرمی اتفاق نیفتاده و مجرمی‌هم وجود ندارد. اما من در ذهنم درگیر این مجادله هستم. در واقع این مجادله‌ی خودم با خودم است. یک خوددرگیری تمام عیار که به قیمت فرسایش روانم تمام می‌شود. نمی‌دانم سرچشمه‌ی این درگیری و این عصانیت از کجاست...