سپیده دم

در یادداشت‌های گوشی دنبال چیزی می‌گشتم که با این یادداشت روبرو شدم و وجودم پر از اندوه شد. سال ۱۴۰۰ چه قدر پر بود از نرسیدن برای من. به آن لحظه‌ای فکر کردم که با شوق و ذوق تیک دانشگاه را زده‌ام و حتما با لبخند به مورد بعدی فکر کرده‌ام.
فکر می‌کنم طرح ولایت و دوره زبان برای همیشه از کنار رفتند.
ویترای هم که در زمستان تیک خورد.
جهادی هم وه امیدوارم خدا توفیق دهد و برنامه ثابت زندگیم باشد.
از همه بدتر این که دیگر برای زمستان هیچ هدفی تعیین نکرده‌‌ام. هدف‌های سال جدید هم چنگی به دلم نمی‌زند. خیلی دم دستی و سهل الوصول هستند...