سپیده دم

انسان‌هایی با نیاز به آزادی بالا، رهاکردن را خوب بلدند. این افراد وقتی می‌بینند چیزی آزادیشان را تهدید می‌کند، پتانسیل آن را دارند که حتی برای همیشه رهایش کنند.
مثلا وقتی ببینند کسی یا چیزی حالشان را بد می‌کند یا فکرشان را مشغول؛ می‌توانند آن را کنار بگذارند. چون حس می‌کنند آزادیشان را در زمینه احساس یا تفکر از دست داده اند؛ به عبارتی دیگر کنترل احساس و تفکرشان را در دست خودشان نمی‌بینند. پس رها می‌کنند و می‌روند چون آزادی برای آن‌ها از همه چیز مهم‌تر است.
البته این رها کردن مرحله به مرحله رخ می‌دهد. مثلا اول اعلان‌های مربوط به افراد و گروه‌های مربوط به جهادی را خاموش کردم. اگر افاقه نکرد، فعالیت و حضورم کمرنگ خواهد شد. و خدا را چه دیدی شاید یک روز صبح بیدارشدم و از همه جا لفت دادم و قید گروه و مافیها را زدم! به هرحال بسیار بسیار به ندرت پیش می‌آید چیزی ارزش از دست رفتن آزادی را داشته باشد.