سپیده دم

دعاهای ما اثر دارد؛ فقط باید کمی خالصانه باشند. خالصانه یعنی واقعا و از اعماق قلبمان چیزی را از خدا بخواهیم. باید مطمئن باشیم که آن را می خواهیم و مطمئن باشیم که دست یافتن به آن، دست خودمان نیست. تنها امیدمان به خدا باشد. بگوییم خدا یا من آن را می خواهم و تنها خودت می توانی آن را به من بدهی. این جاست که خدا استجابت می کند.

وقتی این چیزها را می گویم، شعار نمی دهم، حتی درباره ی تعلیمات مذهبیم هم صحبت نمی کنم؛ بلکه فقط تجربه ام را به اشتراک  می گذارم. من زیاد اهل دعا کردن نیستم. یعنی از آن افرادی نیستم که برای خواسته هایشان نذر می کنند یا مدام لیستی از دعاها و خواسته هایشان را از خدا می خواهند. نمی دانم این ویژگی من چه قدر خوب است یا بد؟ اما خیلی وقت ها دعا نمی کنم. تا جایی که می توانم تلاش می کنم و بقیه اش را هم واگذار می کنم به خدا. (البته به جز واگذار کردن به خودش، مگر کار دیگری هم می توانم بکنم؟) اما هر از چندگاهی که دعا می کنم و چیزی را واقعا از خدا می خواهم، برآورده می شود. نمی دانم شاید خیلی هایش هم برآورده نشده باشد و فقط آن هایی را من به خاطم سپرده باشم که نتیجه ی دلخواهی داشته...

با همه ی این ها این پیش فرض ذهنی را دارم که اگر چیزی را از خدا بخواهم، استجابت می شود و این یک موهبت ترسناک است! بله ترسناک است چون من واقعا نمی دانم چه چیزی را می خواهم؟ و یا از آن مهم تر این که آیا آن چیزی را که من می خواهم، برایم خوب است؟ آیا در آینده از آن پشیمان نخواهم شد؟ اصلا یکی از علت هایی که زیاد دعا نمی کنم، همین است.

امروز یاد یکی از دعاهایی افتادم که چند ماه پیش کرده بودم؛ ماه رمضان امسال بود. هر سه شب قدر از خدا خواستم که کار جهادی را روزیم کند و حالا... وقتی این دعا را می کردم، چندان به میزان و  ابعادش فکر نکردم. اما الان می بینم مسیری در مقابلم قرار دارد که با انتخاب آن می توانم تا سال ها خودم را درگیر کار جهادی کنم. می ترسم کاری کنم که کفران نعمت باشد. در همه ی این مدت ها هر کاری که در گروه به من محول شد، سریع قبول می کردم. (میدانم اصلا کار خاصی انجام نمی دادم اما با این حال) همیشه در دسترس بودم و تلاش می کردم گروه در اولویتم باشد. علتش هم این بود که این همان چیزی بود که از خدا خواسته بودم و خدا آن را به من عطا کرده بود. شکر آن هم "تلاش و کارکردن" بود. من نمی خواستم با کوتاهی کردن در کاری، کفران نعمت کنم؛ چون می ترسیدم این نعمت از کفم برود.

و پرسش اصلی اینجاست؛ آیا این رویه ای که این چند روز در پیش گرفته ام، کفران است یا نه؟؟؟؟؟؟؟؟

دیروز 16 آذر روز دانشجو بود. و من چه قدر دلتنگ روزهای دانشجوی قبلی بودم. اون سه روز دانشجویی که حس واقعی دانشجو بودن را داشت؛ نه الان که از دانشگاه فقط کلاس های مجازی و درس های سنگین و تکالیف حجیم نصیب ما شده.

چون قصه ی آن صخره که از صحبت دریا

جز سیلی امواج نبرده است نصیبی

واقعا کی فکرش را می کرد که اینجوری بشه؟ اون روزی که از دوستام خداحافظی می کردم، فکر می کردم نهایتا بعد از تعطیلات نوروز دوباره هم دیگه را می بینیم. چه قدر خوب که همشون را در اغوش کشیدم، چه قدر خوب که ساعت نه صبح برای نسیم تولد گرفتیم، چه قدر خوب که از بقیه زودتر نرفتم؛ چون الان حسرت همین چیزهای کوچیک را می خوردم....

+دیشب برای کنکور ارشد ثبت نام کردم :)

بعضی وقت ها کارهای عجیبی از آدم‌ سر می‌زند؛ مثلا ممکن است وارد خانه شوی و به سمت اتاق بروی تا به کسی سلام کنی که ۴ سال است که دیگر در آن خانه زندگی نمی‌کند!

+فکر نمی‌کنم لازم باشد بگویم که بعد از این اتفاق چه دلتنگی عظیم و عمیقی تمام وجودم را فراگرفت...

عمل کردن آسونه؛ ولی برای خدا بودنش سخته!

+وقتی این جمله را شنیدم؛ به این فکر کردم که چی می‌شه اگر همون عمل بسیار اندکی هم که دارم، به دردم نخوره...

انسان‌هایی با نیاز به آزادی بالا، رهاکردن را خوب بلدند. این افراد وقتی می‌بینند چیزی آزادیشان را تهدید می‌کند، پتانسیل آن را دارند که حتی برای همیشه رهایش کنند.
مثلا وقتی ببینند کسی یا چیزی حالشان را بد می‌کند یا فکرشان را مشغول؛ می‌توانند آن را کنار بگذارند. چون حس می‌کنند آزادیشان را در زمینه احساس یا تفکر از دست داده اند؛ به عبارتی دیگر کنترل احساس و تفکرشان را در دست خودشان نمی‌بینند. پس رها می‌کنند و می‌روند چون آزادی برای آن‌ها از همه چیز مهم‌تر است.
البته این رها کردن مرحله به مرحله رخ می‌دهد. مثلا اول اعلان‌های مربوط به افراد و گروه‌های مربوط به جهادی را خاموش کردم. اگر افاقه نکرد، فعالیت و حضورم کمرنگ خواهد شد. و خدا را چه دیدی شاید یک روز صبح بیدارشدم و از همه جا لفت دادم و قید گروه و مافیها را زدم! به هرحال بسیار بسیار به ندرت پیش می‌آید چیزی ارزش از دست رفتن آزادی را داشته باشد.

نمی خواهم باور کنم اما حقیقت دارد که در آستانه 22 سالگی هنوز نمی دانم از دنیا چه می خواهم، هنوز تکیلفم با خودم مشخص نیست، هنوز اهدافم اولویت بندی نشده است...

می دانم چه چیزهایی را دوست دارم، از چه چیزهایی خوشم می آید. اما اولویت با کدام است؟ چون خواسته هایم با هم تضاد و تزاحم دارد باید یکی را فدای دیگری کنم. در واقع باید مسیرم را مشخص کنم و یک مسیر را انتخاب کنم؛ دلم می خواهد به اپلای و ادامه تحصیل در کشور دیگر و تجربه های علمی فکر کنم یا این که قید این ها را بزنم و همین جا بمانم و بشوم یک معلم خوب و وقتم را صرف کارهای جهادی کنم؟

همیشه به این چیزها فکر کرده ام اما هیچ وقت به نتیجه نرسیده ام. خب هیچ وقت مجبور به انتخاب نبوده ام. همیشه کج دار و مریز مسیر را طی کرده ام. اما کم کم دارم به مرحله ای می رسم که باید انتخاب کنم. ناچار هستم به انتخاب. از هیچ کس هم نمی توانم کمک بگیرم. تمام بار این انتخاب روی دوش خودم هست. و به طرز شگفت انگیزی آینده ام هم وابسته به این انتخاب است. ده سال دیگر سپیده ای که به مسیر اول رفته، اصلا با سپیده ای که مسیر دوم را انتخاب کرده، قابل قیاس نیست!

واقعا کدام سپیده خوشبخت تر و موفق تر و خوشحال تر و راضی تر هست؟ کدام سپیده با حسرت به پشت سرش نگاه نخواهد کرد؟ کدام سپیده حس می کند رسالتش را به خوبی انجام داده؟

 +خداوندا قلبم را هدایت بفرما.

++ بعدتر نوشت: ای کاش کسی پیدا می شد که مثل من فکر می کرد؛ با هم مسیر اول را تجربه می کردیم و بعدتر راهمان را در مسیر دوم طی می کردیم. که خب چنین چیزی آن قدر نامحتمل است که می توان به آن گفت "غیرممکن" !

سیر یک رابطه را میشه از نحوه ی سین کردن و ارسال پیام ها فهمید.

مثلا بعضی وقت ها پیام های یکی را اصلا چک نمی کنی و در واقع اصلا برات موضوعیت نداره و مهم نیست. مثلا تو ساعت 10 صبح به او پیام میدی و او پیام ها را تازه 5 عصر سین میکنه و جواب میده. بعد تو شب موقع خواب جوابش را میدی و او هم صبح خواب آلوده یه چیزی برات میفرسته و ...

مرحله بعدی زمانی هست که یا شما برای همدیگه اولویت هستید و یا کارتون. یعنی کم کم به این مرحله می رسید که هر موقع دیدی او پیام داده، جوابش را می دی و اون هم بلافاصله پاسخ میده. البته برای هم تا دیروقت آنلاین نمیمونید اما هر وقت که آنلاین باشید، با هم صحبت می کنید...

اما یه مرحله دیگه هست که خیلی پیچیده ست. تو این مرحله تا یکی پیام میده، طرف مقابل سین می کنه. اما جواب دادنش ممکنه چند ساعت طول بکشه. این چند ساعت تاخیر به خاطر بی توجهی نیست بلکه به خاطر این هست که جواب دادن سخت هست و هر حرفی که تو می زنی، ممکنه تاثیر زیادی روی رابطه و طرف مقابلت بذاره. برای همین هرکدوم درباره ی تک تک واژه ها کلی فکر می کنید. این مرحله  خیلی سخته ولی همین مرحله هست که مشخص میکنه این رابطه قرار هست به کجا برسه.

+خب قطعا یه عالمه حالت دیگه هم وجود داره ولی من الان با این مراحل سر و کار دارم :)