سپیده دم

نمی خواهم باور کنم اما حقیقت دارد که در آستانه 22 سالگی هنوز نمی دانم از دنیا چه می خواهم، هنوز تکیلفم با خودم مشخص نیست، هنوز اهدافم اولویت بندی نشده است...

می دانم چه چیزهایی را دوست دارم، از چه چیزهایی خوشم می آید. اما اولویت با کدام است؟ چون خواسته هایم با هم تضاد و تزاحم دارد باید یکی را فدای دیگری کنم. در واقع باید مسیرم را مشخص کنم و یک مسیر را انتخاب کنم؛ دلم می خواهد به اپلای و ادامه تحصیل در کشور دیگر و تجربه های علمی فکر کنم یا این که قید این ها را بزنم و همین جا بمانم و بشوم یک معلم خوب و وقتم را صرف کارهای جهادی کنم؟

همیشه به این چیزها فکر کرده ام اما هیچ وقت به نتیجه نرسیده ام. خب هیچ وقت مجبور به انتخاب نبوده ام. همیشه کج دار و مریز مسیر را طی کرده ام. اما کم کم دارم به مرحله ای می رسم که باید انتخاب کنم. ناچار هستم به انتخاب. از هیچ کس هم نمی توانم کمک بگیرم. تمام بار این انتخاب روی دوش خودم هست. و به طرز شگفت انگیزی آینده ام هم وابسته به این انتخاب است. ده سال دیگر سپیده ای که به مسیر اول رفته، اصلا با سپیده ای که مسیر دوم را انتخاب کرده، قابل قیاس نیست!

واقعا کدام سپیده خوشبخت تر و موفق تر و خوشحال تر و راضی تر هست؟ کدام سپیده با حسرت به پشت سرش نگاه نخواهد کرد؟ کدام سپیده حس می کند رسالتش را به خوبی انجام داده؟

 +خداوندا قلبم را هدایت بفرما.

++ بعدتر نوشت: ای کاش کسی پیدا می شد که مثل من فکر می کرد؛ با هم مسیر اول را تجربه می کردیم و بعدتر راهمان را در مسیر دوم طی می کردیم. که خب چنین چیزی آن قدر نامحتمل است که می توان به آن گفت "غیرممکن" !

سیر یک رابطه را میشه از نحوه ی سین کردن و ارسال پیام ها فهمید.

مثلا بعضی وقت ها پیام های یکی را اصلا چک نمی کنی و در واقع اصلا برات موضوعیت نداره و مهم نیست. مثلا تو ساعت 10 صبح به او پیام میدی و او پیام ها را تازه 5 عصر سین میکنه و جواب میده. بعد تو شب موقع خواب جوابش را میدی و او هم صبح خواب آلوده یه چیزی برات میفرسته و ...

مرحله بعدی زمانی هست که یا شما برای همدیگه اولویت هستید و یا کارتون. یعنی کم کم به این مرحله می رسید که هر موقع دیدی او پیام داده، جوابش را می دی و اون هم بلافاصله پاسخ میده. البته برای هم تا دیروقت آنلاین نمیمونید اما هر وقت که آنلاین باشید، با هم صحبت می کنید...

اما یه مرحله دیگه هست که خیلی پیچیده ست. تو این مرحله تا یکی پیام میده، طرف مقابل سین می کنه. اما جواب دادنش ممکنه چند ساعت طول بکشه. این چند ساعت تاخیر به خاطر بی توجهی نیست بلکه به خاطر این هست که جواب دادن سخت هست و هر حرفی که تو می زنی، ممکنه تاثیر زیادی روی رابطه و طرف مقابلت بذاره. برای همین هرکدوم درباره ی تک تک واژه ها کلی فکر می کنید. این مرحله  خیلی سخته ولی همین مرحله هست که مشخص میکنه این رابطه قرار هست به کجا برسه.

+خب قطعا یه عالمه حالت دیگه هم وجود داره ولی من الان با این مراحل سر و کار دارم :)

ولی این خیلی عجیبه که همیشه همه چیز برامون عادی می‌شه! من خیلی به این مکانیسم عادی شدن فکر کردم و هنوز هم ازش سر درنیاوردم‌.
یه جورایی فکر می‌کنم عادی شدن خیلی از اوقات، خیانت هست. مثلا وقتی یه عزیزی را از دست می‌دیم، اوایل از شدت غم و اندوه از خود بی‌خود می‌شیم، ولی با گذشت زمان همه چیز برامون عادی می‌شه و این عادی شدنِ فقدانِ یک نفر، خیانت به اون فرد نیست؟
یا زمانی را در نظر بگیرید که لبریز از عشق هستیم و معشوق تبدیل می‌شه به تمام زندگیمون. اما گذشت زمان عشق و معشوق را هم برامون عادی می‌کنه. این عادی شن عشق و معشوق، خیانت به اون‌ها نیست؟
شاید زمان هست که ما را تبدیل به خیانت‌گر می‌کنه و چه بد که نمی‌تونیم از چنگال زمان فرار کنیم.
شاید هم این خود ما هستیم که برای حفظ بقا این خیانت را مرتکب می‌شیم.
شاید...

+به قول الهه یکی از دردناک‌ترین واقعیت‌های زندگی همینه که همه‌چیز عادی میشه! یعنی این که مثلا تو اوج ناراحتی هم می‌دونی بالاخره این غم قراره از یادت بره خیلی به نظرم حتی از خود اون غم، ناراحت‌کننده‌تره.

همیشه دوست داشتم معشوق باشم و نه عاشق. یه جورایی از عاشق شدن می‌ترسیدم!  در ذهنم عاشق بودن مساوی بود با تمام رنج‌هایی که شرح آن در اشعار و داستان‌های عاشقانه است. زیاد شنیده‌ام عاشق شدن به خودی خود ظرف وجودی انسان را وسعت می‌بخشد؛ چه به وصل منجر شود و چه نه. ولی برایم خیلی ترسناک بود که عاشق کسی شوم و او مرا پس بزند. نه این را نمی‌خواستم. در مقابل، معشوق بودن همیشه جذاب به نظر می‌آمد. کسی تو را عاشق باشد و با تمام وجودش تو را بخواهد؛ چه شیرین و دلچسب!
اما حالا فهمیده‌ام که این عشق است که همراه با درد و رنج است؛ فرقی هم ندارد عاشق باشی یا معشوق. پای عشق که به میان باز شود، درد و رنج همراهش می‌آید. حتی اگر معشوق باشی، درد و رنج عاشق تو را متاثر می‌کند. از این که عاشقت را پس زده‌ای، متاثر می‌شوی و از رنج او عذاب می‌کشی. حتی اگر عاشق تو، معشوقت نباشد، بازهم از این که یک نفر را اینچنین درگیر حزن کرده‌ای، محزون می‌شوی. آری این ماهیت عشق است که با رنج توام شده‌است.

عشق، حقیقت است.
و حقیقت، دردی است جانکاه.
هالینا پوشویاتوسکا

+تازه گاهی هم به عنوان معشوق، مجبور می‌شوی ناز عاشقی که معشوقت نیست را بخری!!