سپیده دم

امروز کلاس ریاضی نداشتم. برای مشاوره به مدرسه رفتم و با دو دانش آموز صحبت کردم. دانش آموز اول سارا بود؛ پایه یازدهم  انسانی. وقتی از برنامه روزانه اش پرسیدم و او جدول برنامه اش را نشانم داد، متعجب شدم.

واقعا چنین دانش آموزانی از نسل شهید چمران هستند و بار انقلاب را همین هاست که به دوش می کشند. خیلی ها در رفاه و آسایش غوطه ور هستند و دم از محرومیت می زنند و به نام همین محرومان تیشه به ریشه انقلاب می زنند. اما این جا می توان لمس کرد که ریشه های انقلاب همین مردم هستند و با تمام وجودشان پای انقلاب ایستاده اند.

مشاوره دومی که داشتم، خیلی تلخ بود. یکی از دانش آموزان فعال کلاس دهم که همیشه سر کلاس ریاضی جواب سوال ها را می دهد. برایم از استرس و نگرانی اش گفت. این که پدرش تریاک مصرف می کند و ناراحتی اعصاب دارد و با مادرش دعوا می کند. این که بارها به او گفته که این درس خواند ها فایده ای ندارد و او هیچ کاره ای نخواهد شد. اما او امید داشت و تلاش می کرد و گفت که مادرش پشتیبانش است.

وقتی این چیزها را می بینم، از خودم می پرسم که جایگاه عدالت آموزشی کجاست؟ در چنین شرایطی عدالت آموزشی آن قدر دور است که آیا اصلا می توان به آن دست یافت؟ چنین چیزی شدنی هست؟

عقلم از پاسخ دادن به چنین پرسش هایی ناتوان است، اما می دانم وظیفه دارم که تلاش کنم. حتی اگر قرار باشد خلاف جریان سیستم آموزشی شنا کنم، حتی اگر نتیجه ی کارم کمتر باشد از کاهی در مقابل کوه، به هر حال نباید نشست و دست بر روی دست گذاشت، باید کاری کرد. بالاخره یک نفر هم که با ورود به دانشگاه از لحاظ فرهنگی و اجتماعی رشد کند، خیلی مهم است. همان یک نفر می واند روی خواهر و برادرانش تاثیر بگذارد؛ می تواند فرزندانش را به گونه ای دیگر تربیت کند؛ می تواند...